مسئله ای که در همان دوران پیش آمد این بود که حکومتی ها ادعا داشتند طهماسبی به دستور مرحوم آیت الله کاشانی، رزم آرا را به قتل رسانده است. در حالی که چنین نبود؛ نه آیت الله کاشانی و نه جبهه ملی هیچ کدام در خط کارهای مسلحانه نبودند. نه اسلحه داشتند و نه امکانات داشتند؛ ولی خود مرحوم نواب صفوی همیشه اسلحه به کمر داشت. خلیل طهماسبی هم به خاطر احترامی که برای مرحوم آیت الله کاشانی قائل بود و نمی‌خواست شکاف و نفاقی بین گروه ها ایجاد شود، روی این مسئله تاکید نداشت که چه کسی دستور داده یا نداده. در هرحال این مسئله جریان داشت. آن ها هم به دستگاه های حکومتی و شاه که از ناحیه فداییان اسلام نگرانی داشتند، اطمینان داده بودند که هیچ نگرانی نسبت به این موضوعات نداشته باشید. تمام این جمعیت همه زیر پوشش و نظر و فتوای آیت الله کاشانی هستند. خود مرحوم نواب صفوی هم به اعتبار آیت الله کاشانی برای مردم شناخته شده است. چندی بعد شرایط تا حدودی تغییر کرد. مرحوم آیت الله کاشانی به خانه اش واقع در پامنار کمتر می آمد و بعدا دیگر اصلا نیامد. در [دروازه] شمیران باغ دکتر طرفه بود. در نتیجه تماس او با مردم به شکل قبل نبود که همیشه در دسترس باشد و مردم با او ارتباط داشته باشند.
کتابامام خمینی و هیات های دینی مبارزصفحه 56