مجله نوجوان 117 صفحه 27

داشت و حتّی برای کار تحقیق روی شماره­های کیهان بچّه­ها و کتابهای کانون، فقط و فقط به اتاق پذیرایی می­رفتم که با یک در، به اتاق سرودن وصل می­شد. نمی­دانم شاید در این جور کارها نوعی رسمیت وجود داشت که به آنجا می­رفتم. هرچند، صمیمیت آن اتاق خیلی بیشتر از رسمیتش بود و من هنوز بوی خوب آن اتاق و حتّی منگوله­های قشنگ دور تا دور پرده­های عنّابی­اش را از خاطر نبرده­ام. به اضافةنرمی مبلهای کهنةقهوه­ای رنگش که تا این روزگار، هرگز راحت تر از آن ندیدم و چقدر روی آنها بالا و پایین پریدم و مادر هیچ وقت چیزی نگفت. داشتم می­گفتم که رفتم در را باز کنم که بی­اختیار شروع کردم به توصیف خانه و باغ و حیاط! شاید بی­ربط به نظر برسد امّا مطمئن باشید، من هر وقت قرار باشد خاطره­ای را نقل کنم که در خانه گذ شته باشد، بی­اختیار همین کار را می­کنم. حتّی اگر موضوع نوشته، دربارة امام باشد. آخر، امام چیزی نیست که از شعرهای من جدا باشد و شعرهای من هم چیزی نیستند که به خانةروزگار نوجوانی­ام مربوط نباشند. اصلاً من کلّی در آن خانه برای امام شعر گفته­ام.... ادامه دارد... من هرگز اتاقی را برای خودم انتخاب نکرده بودم. مشقهایم را در اتاق نشیمن می­نوشتم که هنوز دیدن پارچه­های کهنةروپوش پشتیهای آن در بقچه­های قدیمی مادرم، قلبم را می­لرزاند و بازیهایم را که بیشتر شامل دویدنها و جست و خیزهای بی­هدف بود، به دالان باریکی که ایوان جلوی خانه را به قسمت عقب وصل می­کرد و از آنجا به آشپزخانه و انبار می­رفتیم، اختصاص داده بودم. وقتی که می­خواستم کتاب بخوانم، نمی­دانم چرا کوچکترین و تاریکترین اتاق را انتخاب می­کردم که همیشه بوی نفتالین و رختخواب می­داد امّا در لحظه­های سرودن، حتماً اتاق سوّم را انتخاب می­کردم که روشن­ترین اتاق بود و دو پنجرةبزرگ داشت، هم به طرف ایوان جلویی که کاملاً به آغوش اکالیپتوس پیر ختم می­شد و هم رو به ایوان پشتی که منظرةحوض و درخت بزرگ گردو را در اختیارم می­گذاشت. امّا جالب­تر اینجاست که برای نوشتن انشا و مقاله یا ساختن کاردستی و روزنامه دیواری، برای تمرین سرودها و نمایشهای مدرسه که به ضبط صوت احتیاج