مجله نوجوان 183 صفحه 6

مهدیه نظری در ستایش صلح در میان شاعران نوجوان- اشاره‏ام به آن تعریف رایجی است که از شعر نوجوان می‏شود- ندیده‏ام که کسی توانسته باشد گوشه‏ای از صلح، این آرمان بشری را که در چنان آرامانشهری به تحقق می‏پیوندد، نشان دهد. اما اگر از تعریف رایج خارج شویم و بگوییم شعر نوجوان شعری است که هم نوجوان می‏پسندد هم بزرگسال، شاید بتوان به نمونه‏هایی اشاره کرد. وقتی جای زخم به چهرۀ جهان رنگ می‏بازد و در گودال بمبها درخت کاشته می‏شود آری صلح این چنین از راه می‏رسد و در ادامه چنانکه شاعر می‏گوید: صلح هنگامی است که سنبله‏ها خم می‏شوند و برای یکدیگر نجوا می‏کنند: «روشنایی، روشنایی» و نجوای صلح دیگر بار «مهربانی، مهربانی» است: وقتی دیگر روز گذشته بیهوده نگذشته بل ریشه‏ای است که برگهای شادمانی شبانه روزی پر بار از آن می‏رویاند و بعد خوابی می‏آید که شایستۀ آنیم و زمانی که در خواب احساس می‏کنیم که خورشید- دیگر بار- شتابان بند کفشش را می‏بندد تا اندوه را از گوشه و کنار روزگار بتاراند صلح همین است. آیا شاعر این شعر، یانیس رینسوس یونانی، تصویر چنان روزی را در عالم رؤیا دیده است یا ذره‏ای از طعم شیرین آن روز را چشیده است؟ نه! او تخیل کرده است که: وقتی زندانها کتابخانه می‏شوند و شبانه از درگاهی به درگاه صدای ترانه می‏آید وقتی ماه بهارانه از پشت ابری بیرون می‏آید... *** اما شاعر دیگری که به جستجوی زمانه‏ای بی‏جنگ درهای جهان را می‏کوبد و در لحظه‏ای ناخودآگاه گوشه‏ای از آن را در میان دستهای کودکان می‏یابد، «ناظم حکمت» است: دنیا را به بچه‏ها بدهیم، دست کم برای یک روز مانند بادکنک رنگارنگی