مجله نوجوان 27 صفحه 16

سوژه طلایی ستاره ها از نظر آدمهای زمانهای دور فرض کنید در جایی باشیم که ساختمانها ، درختها ، یا کوه ها راه نگاهمان را سد نکنند و بتوانیم همه آسمان را ببینیم. مثلا در پهنه اقیانوس ، بر فراز عرشه یک کشتی. در این حال آسمان به نظر ما همان سان خواهد آمد که به نظر انسانهای نخستین می آمد. آنها عقیده داشتند که زمین هموار است و افق ، کناره زمین است چون آنسوی افق را نمی توان دید و باورشان بر این بود که آسمان سقف گنبدی شکل دنیاست. به نظر برخی از انسانهای نخستین ستاره چراغهایی بودند که از آسمان آویخته شده بودند و به عقیده برخی دیگر بهشت بر فراز آسمان بود و ستاره ها روزنه هایی بودند که روشنایی بهشت از آنها بیرون می تراوید. اسطوره ها درباره آسمان چه می گویند انسانهای قدیم از تعاریفشان درباره ستارگان راضی نبودند و می خواستند چرایی وجود آنها را هم تشریح کنند. این کوششها به آفرینش اسطوره هایی درباره خدایان و پهلوانان انجامید. سعی اسطورها بر این بود که شرح دهند مثلا چرا شب به شب ماه را دیگر گونه می بینیم. شرحی که اسطوره ها درباره رویدادهای آسمانی به ما می دهند ارزش علمی ندارد و ما امروزه اسطوره ها را فقط برای این می خوانیم که پاره ای از آنها داستانهای زیبایی هستند که درباره طبیعت انسان حقایق ژرفی را بازگو می کنند. نامگذاری سیاره ها سیاره هایی که یونانیان در آسمان می دیدند 5 تا بودند که آنها را به نامهای خدایان نامگذاری کرده بودند. معادلهای رایج این نامها در زبان فارسی از این قرار است : مشتری (فرمانروای خدایان) - زهره (الهه عشق) - مریخ (خدای جنگ) - عطارد (پیک خدایان) - زحل (الهه زمان) صورتهای فلکی اولین چیزی که در نگاه کردن به ستاره ها نظر آدم را جلب می کند. این است که برخی از آنها از برخی دیگر روشن تراند پس متوجه می شوید که ستاره های روشن تر طرحهایی تشکیل می دهند که به خاطر سپردن آنها ، آسان است. آن طرحها را ، صورتهای فلکی می نامند. یونانیان باستان به این صورتها نامهایی دادند و درباره شان اسطوره هایی ساختند و با نامگذاری آنها نقشه ای برای آسمان فراهم آوردند. کشف صورتهای فلکی و نام گذاری آنها منجر به کشف بزرگتری شد. گردش ستاره ها یعنی گرچه به صورت فلکی را در زمانهای مختلف و جاهای گوناگون آسمان می توان بازیافت اما در هر حال هرگز تغییر شکل نمی دهند یعنی ستاره های یک صورت فلکی همه با هم حرکت می کنند.