مجله نوجوان 27 صفحه 17

سوژه طلایی تصور ستاره شناسان باستان درباره جهان بطلمیوس نظریه پرداز اصلی باستانیان در مورد جهان بود. طبق نظریه او کره زمین در مرکز قرار گرفته و گرداگرد آن کره بزرگتری است که آسمان را تشکیل می دهد و محور کره بزرگتر از مرکز زمین می گذرد. ستاره ها به کره آسمان چسبیده اند و بنابراین هنگامی که کره آسمان از مشرق به مغرب می چرخد ستاره ها هم همراه آن هر شبانه روز یکبار دور زمین می گردند. کپرنیک کپرنیک کسی بود که نظر مردم را درباره جهان تغییر داد. او پس از سالها مطالعه درباره سیاره ها به این نتیجه رسید که حرکت سیاره ها را تنها از یک راه می توان توجیه کرد و آن اینکه بپذیریم خود زمین یک سیاره است و سیاره ها همگی به دور خورشید می گردند. البته او قادر به اثبات نظرش نبود. چرا که در آن روزگار مشاهده دقیق آسمان و ابزارهای لازم برای اینکار وجود نداشت اما او فلاصله صحیح سیاره ها را از خورشید پیدا کرد. یوهان کپلر کپلر دانشمند ستاره شناسی است که در سال 1609 و با استفاده از مطالعات دقیق تیکو براهه ، ستاره شناس دانمارکی دریافت که سیاره ها برخلاف آنچه کپرنیک فرض کرده بود ، در مداری دایره ای به دور خورشید نمی گردند. او دریافت که مسیر آنها به شکل دایره ای است که کمی پهن شده ، شکلی که امروز بیضی می نامیم. ستاره شناسی و طالع بینی طالع بینی یکی از صورتهای پیشین جادگری است. طالع بینها بر این باور بودند که با مطالعه وضع خورشید ، ماه و سیاره ها می توانند حوادث آینده را پیشگویی کنند. طالع بینی بر این پایه استوار بود که مسیر ماه و خورشید و ستاره ها به نوار باریکی از آسمان محدود شده است که منطقه البروج خواهنده می شود و منطقه البروج به دوازده قسمت تقسیم شده که هر قسمت برج نامیده می شود. این برجها نام صورتهای دوازده گانه فلکی را روی خود داشتند و هرکدام معرف یک ماه بودند مثلا نسبت به ماه شمسی داریم : حمل (فروردین)- ثور (اردیبهشت)- جوزا (خرداد) - سرطان (تیر) - اسد (مرداد) - سنبله (شهریور) - میزان (مهر)- عقرب (آبان) - قوش (آذر) - دلو (بهمن) - حوت (اسفند) چه عاملی سبب می شود که اجزای منظومه خورشیدی کنار هم قرار گیرند؟ پاسخ این سوال را ایزاک نیوتن کشف کرد. او اظهار داشت که هرتکه از ماده تکه دیگر را جذب می کند و این نیرو را جاذبه نامید. او سعی نکرد بگوید جاذبه چیست ولی از راه ریاضی کاملا طرز کار آن را نشان داد. کشش جاذبه میان دو شیء به نسبت بزرگی آنها بیشتر است یعنی بستگی به جرم آنها دارد و اشیاء هر چه به هم نزدیکتر باشند ،جاذبه آنها به هم بیشتر می شود.