مجله نوجوان 204 صفحه 4

یاد دوست امام و بچّه­ها حضرت امام اهل خانواده و بچه­ها را خیلی کم نصیحت می­کرد ولی از هفت سالگی در تربیت دینی آنان دقت می­کرد و توجه داشت که بچه­ها باید از هفت سالگی نماز بخوانند. ایشان توصیه می­کرد که بچه­ها را سفارش به نماز کنید تا وقتی به سن تکلیف رسیدند عادت کرده باشند. ایشان مقید بودند که دربارۀ نماز از بچه­ها سؤال کنند اما همین که می­گفتند نماز خوانده­ایم، قبول می­کردند و کنجکاوی نمی­کردند. ایشان از نیم ساعت مانده به ظهر وضو می­گرفتند و مشغول نماز می­شدند ولی یک بار هم به بچه­ها نگفتند که موقع اذان است و دست از بازی بردارید و برای نماز آماده شوید. بلکه بیشتر بر این نکته تأکید داشتند که باید بچه­ها در طول این ساعات نمازشان را بخوانند. امام برای نماز هرگز کسی را از خواب بیدار نمی­کردند و معتقد بودند که بچه­ها باید با عشق و علاقه برای نماز صبح از خواب بیدار شوند. گاهی که دختران امام نزد ایشان می­رفتند، برای رعایت حال امام بچه­ها را همراه نمی­آوردند. امام در اولین واکنش از احوال فرزندان می­پرسید و می­گفت: «چرا بچه­ها را با خود نیاوردید؟اگر دفعۀ دیگر بدون فاطمه و علی و ... می­خواهید بیایید، اصلاًً خودتان هم نیایید.» یک روز خانم فریده مصطفوی (دختر امام) از ایشان پرسید:«آقا! شما چرا اینقدر بچه­ها را دوست دارید؟