مجله نوجوان 113 صفحه 25

شدم. یعنی سؤالی در ذهنم بود که حالا می فهمم خیلی تکراری است. عماد: آقا چه سؤالی بود؟ شاید تکراری نباشد. سر دبیر: چرا هست. سؤالم این بود که چرا غربیها می خواهند مانع رسیدن ما به این حقّ مسلم بشوند. علی اصغر: حق با شماست. سؤال، خیلی کلیشه ای است! امیررضا: پس بحث را عوض کنید. سردبیر: عوض می کنم. ولی تا اینجا قبول دارید که مخالفت غربیها هم از سر دلسوزی برای صلح و امنیت جهانی نیست بلکه از رشد و پیشرفت جمهوری اسلامی هراس دارند؟ (موافقت هر سه نفر) پس بحث، بحث نامردیه! به نظر شما حالا که حرف, حرف زور است، عکس العمل ایران چطور باید باشد؟ آیا الآن برخورد مناسبی با این قضیه داریم؟ عماد: اجازه بدهید من بگویم. من فکر می کنم ما داریم موضوع را خیلی کش می دهیم باید کار خودمان را بکنیم و به حرف هیچ کس اهمیت ندهیم. امیر رضا: ولی این طوری که نمی شود. اگر ما به آنها کار نداشته باشیم، آنها کار دارند. در این جور مسایل، دیپلماسی حرف اوّل را می زند. عماد: به نظر من، تهدیدهای غربیها تو خالی است. البته من با دیپلماسی مخالف نیستم ولی در برابر حرف زور و بی منطق که نمی شود منطقی رفتار کرد. علی اصغر: من می گویم هم باید کار دیپلماسی انجام بشود، هم در برابر زور بایستیم. سر دبیر: ظاهراً نظر علی اصغر منطقی تر است. اصلاً دیپلماسی همین است که هم قدرت چانه زدن داشته باشیم، هم مواظب باشیم در خلال این چانه زنیها - که امتیاز دادن و گرفتن جزء ذات آن است - حقّ مسلّم خود را از دست ندهیم. حالا واقعاً چرا وقتی در حقّ بدیهی خودمان تردیدی نداریم، مجبوریم که مذاکره کنیم و امتیاز هم بدهیم؟ امیر رضا: برای آنکه آنها دروغ خودشان را به قدری راست جلوه می دهند که شاید خیلیها در دنیا از ایران بترسند و با آنها همراه شوند. سر دبیر:کاملاً موافقم. مخصوصاً وقتی که سلطۀ فرهنگی، اقتصادی و سیاسی آنها در دنیا خیلی بیشتر از ماست. عماد: ولی خیلیها در دنیا طرفدار ما هستند. خیلی از مسلمانان و خیلی از کشورهایی که مسلمان نیستند امّا با سلطۀ غرب مخالفند. سردبیر: شکّی در این نیست. ما برگهای برندۀ بسیاری داریم. مهم­تر از دولتها، ملّتها هستند که با بر آوردهای ما، وجدان عمومی مردم جهان بیشتر با ماست تا با آنها امّا فراموش نکنیم که ما تا شناساندن کامل ایران و نظام دینی­اش به تمام جهان راه، درازی در پیش داریم. ادامه دارد...