مجله نوجوان 113 صفحه 27

چطور می شود که انسانی به چنین شهرت و محبوبیتی برسد که نه تنها مردم کشورش و نه تنها رؤسای کشورهای دیگر که تمام مردم دنیا بشناسندش و سالها پس از رحلتش اینگونه یادش کنند؟ راز جاودانه شدن نام و یاد امام خمینی واقعاً کجاست؟ با چه ثروت و قدرتی می توان مردم دنیا را عاشق خود ساخت؟ این سؤال را از خیلیها پرسیدم و پاسخهای گوناگونی شنیدم. هر کسی به تناسب شخصیت خود و از دیدگاه خود یکی از صفات امام را برایم می گفت: «استقامتش... شجاعتش... تواضع و مردم دوستی­اش. قاطعیت و رهبری­اش... تدبیرش... مهر و عطوفتش... صداقتش... ایمانش به خداوند... خلوص و عملش...» و من وقتی به این صفات توجه می کنم، می بینم شاید هر کس و هر انسانی مقداری از آنها یا حتی اکثر آنها را داشته باشد و باز شخصیتی چون امام نباشد. وقتی خاطرات نزدیکان و مردم را از امام می خوانم، می بینم انگار در داشتن این صفات، امام الگوی کامل هر کدام را پیش روی خود قرار داده و به او اقتدا کرده تا جایی که آن صفت در وجودش، به طور کامل پدید آمده. مثلاً وقتی اتّفاقات سال 41 و 42 را می خوانیم می بینیم او با چه شجاعتی به پا خاسته بود، یکّه و تنها و چنان مصمّم که حتی مرگ نیز نمی توانست او را از هدفش منصرف کند. این تنها به پا خاستن، این استقامت و عزم آهنین را کجای تاریخ می توان سراغ گرفت؟ اولین جایی که به خاطرم آمد، ماجرای عاشورای امام حسین بود! گویی او اصلاً با معنای ترس آشنا نبود. نمی­دانم شنیده­اید یا نه، زمانی که امام می­خواست از فرانسه به ایران بیاید فرودگاه بسته شده بود و تهدید کرده بودند که هواپیمای امام را در هوا هدف قرار می دهند و از بین می برند امّا ایشان با همان آرامششان فرموده بودند: «من به ایران می روم!» و این جملة کوتاه چه معنای بزرگی دارد! قبلاً از الدیسا برایتان نوشتم. امروز خاطرة آن پیرمرد روستایی را گفتم. وقتی به این خاطرات فکر می کنم می بینم باید شخصیتی را که چنین صحنههایی خلق کرده بیشتر شناخت و این شناخت به معنای برقرار کردن ارتباطی شخصی تر و نزدیک تر با امام است. اگر خوبیهای وجودش مطلوب ماست چرا هر کدام از ما نتوانیم فرزندان خوب «خمینی» باشیم؟! صوفیا: پایتخت کشور بلغارستان. از کشورهای اروپای شرق