مجله نوجوان 08 صفحه 4

گزارش برخیز ­ای علمدار ... امیر قمیشی «آندرانیک» به صف طولانی مقابل حسینیه خیره شده است. او در میان آنان با خیلی­ها آشناست. شاید­این اولین باری است. که آندرانیک در جایی به غیر از کلیسا و در روزی به جز عید پاک، تعداد زیادی از هم کیشان خود را در یک جا و با هم می­بیند. بوی اسپند همه جا ار پر کرده است. صدای طبل و زنجیر از هرطرف به گوش می­رسد. مداح نوجوانی زمرمه می­کند : «برخیز ای علمدار، بار دگر علم زن...» و نوشته سپیدی برروی کتیبه­ای سبز خبرتازه­ای دارد: «اقلیتهای مذهبی در روز تاسوعا میهمان این حسینیه هستند» اینجا حسینیه ثارالله (علیه السلام) در میدان هفت تیر تهران است. تکیه­ای نسبتاً قدیمی که سالهاست در روز تاسوعا، میزبان زرتشتیان، کلیمیان و مسیحیان است. شاید در نگاه اول کمی عجیب به نظر برسد که پیروان سایر ادیان الهی نیز همچون مسلمانان و به طور خاص شیعیان در روز نهم ماه محرم میهمان حضرت ابوالفضل عباس (ع) باشند اما وقتی به جمع آنان می­روی و اشتیاق وصف ناپذیرشان را در این میهمانی باشکوه می­بینی، با تمام وجود ایمان می­آوری که حکایت عشق به حسین (ع) و یارانش پرآوازه تر از آنچه که گمان می­کنیم و اعجازانگیزتر از آنچه که دیده­ایم، می­درخشد. آقای «عبدالله اقبالی» یکی از دستاندرکاران حسینه ثارالله که مدیریت برنامههای این تکیه را برعهده دارد، می­گوید: «این منطقه از شهر تهران یکی از مناطق اصلی سکونت اقلیتهای دینی و به ویژه ارامنه است. شاید به همین خاطر از روزهای اول برپایی این حسینیه در سال 1359، تعداد زیادی از مراجعان به حسینیه را همسایگان مسیحی و کلیمی و زرتشتی منطقه تشکیل می­دادند که یا نذورات خود را وقف حسینیه می­کردند و یا اینکه متقاضی بریده­ای از پرچم­ها و یا ظرفی غذا به عنوان تبرک بودند. اشتیاق وصف­ناپذیر این تعداد از همسایگان حسینیه سبب شد تا ما در فکر تدارک برنامه­ای ویژه برای این دسته از هموطنان خود باشیم تا ضمن سهیم کردن آنها در ارادت به مولایمان حسین (ع) به نحوی از زحماتی که در طول دهه عاشورا و به واسطه همسایگی برآنان وارد می­کنیم تجلیلی کرده باشیم.» می­پرسم : «برخورد آنها پس از اطلاع از برنامه ویژه این هیأت برای اقلیتهای غیرمسلمان چگونه بود؟» حاج آقا اقبالی پاسخ می­دهد: «استقبال این دسته از هموطنان ما از این برنامه، هر سال بیشتر از سال گذشته است و شاید یکی از مهمترین دلایلش نیز چیزی نباشد جز اینکه کمتر کسی در میان میهمانان این برنامه وجود دارد که به قول ما دست خالی از مجلس امام حسین (ع) خارج شده باشد و مورد لطف این خاندان کریم قرارنگرفته باشد». بالاخره هرچه باشد، حسین (ع) که فقط متعلق به مانیست؛ وقتی گاندی رهبر و قهرمان نام آور هند از حضرت ابا عبدالله (ع) به عنوان مهمترین الگوی خود یاد می­کند و این در حالی است که او نیز پیرو دین دیگری جز اسلام است، بدون شک جای تعجبی نیست؛ در کشوری که مردمانش شهره به عشق خاندان علی (ع) شدهاند، حتی پیروان ادیان دیگری جز اسلام نیز شیفته آخرین رسول خدا و اهل بیت عزیزشان باشند.» آقای اقبالی سپس ادامه می­دهند: « گاهی وقتها که خاطرات گذشته­ام را روز تاسوعای سالهای قبل و درمیان این میهمانان خاص حسینیه به یاد می­آورم، احساس می­کنم که آنها در میان رفتار وکلامشان درسهای زیادی برای آموختن به ماداشتند. به طورمثال چند سال پیش، یک خانم مسیحی از ما گله می­کرد که چرا خورش را بر روی برنج می­ریزیم. وقتی که با تعجب علت این گلایه عجیب را پرسیدم، برایمان تعریف کرد که در خانواده آنها رسم شده است که هرسال وقتی غذای روز تاسوعا را از حسینیه می­گیرند، مقدار کمی از آن را مصرف و سپس خورش را از برنج با زحمت جدا می­کنند تا بتوانند آن را در فریزر نگه دارند که اگر کسی در میان اعضای آن خانواده در طول سال به بیماری مبتلا شد، از خورش غذای تاسوعا به نیت تبرک، کمی مصرف کند تا به حرمت نام مبارک امام حسین (ع) حالش بهتر شود.» هنوز صحبتهای آقای اقبالی تمام نشده که صدای نوحه مداح نوجوان، دوباره به گوش می­رسد: « برخیز ای علمدار، بار دگر علم زن.. .» و من با خودم فکر می­کنم که کاش می­شد عباس علمدار از جا بر می­خاست و می­دید که اگر روزی امت خود پیامبر، آب را بر نوادگان بزرگوارش بستند و به ناحق خون آنان را برزمین کربلا ریختند، امروز پیروان سایر ادیان الهی هم به عظمت و بزرگی امام حسین (ع) متوسل می­شوند.