مجله نوجوان 08 صفحه 6

یاد دوست فقط با ذکر مصیبت امام حسین (ع) عشق و علاقه­ام به اهل بیت وصف نشدنی است. ایشان با اینکه در برابر مصیبتهای مختلف صبور بودند، اما در برابر جمله «السلام علیک یا ابا عبدالله» قطرههای اشک از دیدگانشان فرو می­ریخت. این ویژگی، به طور حیرت آوری در ایام شهادت مرحوم حاج آقا مصطفی، فرزند ارشد امام ؛ خود را نشان می­دهد. پس از شهادت ایشان، با وجود علاقه بسیار امام به فرزند بزرگ خود، کسی گریه­ای از امام ندید. بسیار عجیب است، انسانی در مرگ فرزند عزیز خود که طبق دستخط خود ایشان، او را میوه دل و روشنی دیده پدر معرفی کرده بودند ؛ گریه نکرد. انا لله و انا الیه راجعون، تنها عبارتی است که امام درمصیبت شهادت فرزند خود، برزبان آورده است. حتی ذاکرین و مرثیه خوانانی که در این ایام درنجف اشرف به خدمت امام می­رسیدند ؛ نیز نمی توانستند کاری کنند تا امام در عزای پسر اشک بریزد. در مراسم مجلس ختم استاد شهید مطهری که از سوی امام و در مدرسه فیضیه برگزار شد نیز همه دیدند که امام با کمال آرامش به سخنان سخنران گوش می­دادند و اشک بر چشم نمی آوردند. مطهری، شاگرد برازنده امام و پاره تن ایشان بود، اما در همین مجلس، با ذکر مصیبت اهل بیت که سخنران به آن پرداخت، امام منقلب شدند، دستمال از جیب درآوردند و گریستند. در مصیبت عزای حاج آقا مصطفی نیز همین اتفاق روی داده بود. حاج سید محمد کوثری، ذاکر معروف قم می­گوید: «در این ایام، خدمت امام رسیدم و عرض کردم اجازه می­دهید ذکر مصیبتی بکنم؟ امام اجازه دادند. هرچه نام مرحوم حاج آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب کنم که در عزای پسر اشک بریزند، امام تغییر حال پیدا نکردندو همچنان ساکت و آرام بودند، ولی همین که نام حضرت علی اکبر (ع) را بردم، امام چنان گریستند که قابل وصف نبود.» این ویژگی امام در تمام مراحل زندگی سیاسی و مبارزات ایشان نیز وجود دارد. با اینکه امام در بالاترین مهارت و تخصص سیاسی بودند اما از مسایل عبادی نیز غافل نبودند و در این کار بهاندازه­ای دقیق و باهمت بودند که کمترعابد عارف مسلکی را می­توان با ایشان قیاس کرد. در اوج حوادث انقلاب که امام در نوفل لوشاتو اقامت داشتند نیز هیچگاه مسایل عبادی جدای از امور سیاسی ایشان نبود. روز اول محرم سال 1357 که انقلاب در روزهای اوج خود بود، وقتی که همراهان امام، طبق معمول همه روزه، گزارش­ها را خدمت ایشان بردند. مشاهده کردند که ایشان در اتاق قدم می­زنند و با تسبیح ذکری می­گویند. مشخص شد که امام زیارت عاشورا می­خوانند. امام همواره راز و نیازها، مناجاتها و تهجدهایشان را کاملاً مخفی و دور از چشم دیگران انجام می­دادند.