آشنایی با رابیندراتا تاگور، شاعر هندی
شاعر مرغان آواره
«رابیند رانات تاگور » شاعر پرآوازه هندی، در سال 1861 میلادی چشم به جهان گشود و درسال 1941 میلادی چشم از جهان فرو بست. او در این چند سال چندین کتاب با نامهای «کدی و کمل »، « تیزیها وصافیها »، کشتی زرین»، «کودک » و «حلقه گل سرود» را به چاپ رساند و از بین آنها منتخبی را با نام « ماه نو » منتشر ساخت. این کتاب با ترجمه، «عباس پاشایی » به همت انتشارات روایت در تهران نیز منتشر شده است. «تاگور» شعرهایش را به زبان مادریاش یعنی زبان بنگالی میسرود، اما
بعدها کتابهایش به بیشتر زبانهای زنده دنیا
ترجمه شد و مورد استقبال خوانندگان قرار
گرفت، تا به جایی که این شاعر توانست
جایزه نوبل ادبیات را کسب کند.
اگر گریه کنی
که آفتاب را از دست دادی
ستارگان را نیز
از دست خواهی داد
آنان که فانوس شان را
بر پشت میبرند
سایههاشان
پیش پایشان میافتد
رود خشک
به خاطر گذشتهاش
سپاس نمیشنود
غذا را ملامت مکن
تو اشتها نداری
هر کودکی
با این پیام به دنیا میآید
که خدا هنوز از انسان
نومید نیست
اگر در را به روی همه خطاها ببندی
حقیقت پشت در میماند
بیشتر شعرهای این شاعر، زبانی کودکانه و صمیمیو مفاهیمیعرفانی
و فلسفی دارند. این دوگانگی در زبان و مفهوم، یکی از دلایل زیبایی و گران قدری اشعار این شاعربه حساب میآید.
«تاگور» کتابی دارد به نام «مرغان آواره» که در سال 1899 آن را منتشرکرده است. این کتاب اشعار کوتاهی دارد که در قالب «هایکو»
سروده شده است. تاگور این قالب شعری را «شعر تصویری » مینامد. با هم قطعاتی از این کتاب
را مرور میکنیم :
فراسوی مرزها
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 08صفحه 10