مجله نوجوان 21 صفحه 3

رفتی و رفتن تو، آتش نهاد بر دل از کاروان چه ماند، جز آتشی به منزل؟ نه! اصلاً مقایسه نکنید. راهپیمایی­هایی که شما در یوم­الله 22 بهمن یا روز قدس می­بینید، به هیچ وجه با تظاهرات 15 خرداد قابل مقایسه نیست. این راهپیمایی­ها با هیچ کدام از تظاهرات قبل ازانقلاب اسلامی قابل مقایسه نیست. آن روزها این تظاهرات روبروی رگبار گلوله­های دشمن راه می­افتاد. مردمی که به تظاهرات رفته بودند، معلوم نبودکه بعد از تظاهرات به خانه­هایشان برگردند. یعنی صف تظاهرات، دقیقاً خط مقدم جبهه بود و خیلی از مردم ورامین که برای تظاهرات از خانه­هاشان بیرون رفته بودند، دیگر به خانه­هایشان برنگشتند. حالا وقتی صف تظاهرات با شهادت، یک قدم بیشتر نداشته باشد، آدمها باید انگیزه بالایی برای شرکت در این تظاهرات داشته باشند. برعکس تعریفی که این روزها از خیلی از روشنفکران غربزده شنیده می­شود، انگیزه اصلی ملت ایران از تظاهرات در برابر رگبار گلوله­ها، آن هم با دست خالی به هیچ وجه انگیزه­های اقتصادی و بهتر شدن وضعیت رفاهی و معیشتی نبود. مردمی که سینه­هاشان را در برابر گلوله سپر کرده بودند، دلشان برای دین مبین احمدی می­تپید و آرزو داشتند که مملکتشان، مملکت اسلام و قرآن باشد و می­خواستند این کشور زیر پرچم مقدس ولایت آقا امام زمان (عج­الله تعالی فرجه الشریف) اداره شود. آن روز، رژیم طاغوت به حوزۀ علمیه که مرکز تفکرات دینی بود، حمله کرده بود و بسیاری از علمای دین را به شهادت رسانده بود. مردم سینه­هاشان را در برابر گلوله­ها سپر کردند تا به دژخیمان بفهمانند که تعصبات مذهبی و میهنی این ملت، شوخی­بردار نیست. این غیرت را امام در دل ملت ایران زنده کرده بود. امامی که شانزده سال پیش، در سحرگاهی پر از اندوه، فرزندانش را تنها گذاشت تا به دیدار خدایش بشتابد. این بغض تا همیشه در گلوی فرزندان امام باقی ماند و این روزها که خبر اهانت به ساحت مقدس قرآن کریم از گوشه و کنار جهان شنیده می­شود، جای خالی آن پدر مهربان را بیشتر احساس می­کنیم. نکند دور از چشم پدر، غیرت دینی از یادمان رفته باشد!