بی خبری پاسداران بیت از بیماری امام

‏‏چون برادران پاسدار می‌بایست با دید مثبت و جدی کار می‌کردند، از ‏‎ ‎‏حال امام به آنها هیچ خبری داده نمی‌شد. دوستان ما شب‌ها نگهبانی ‏‎ ‎‏می‌دادند و در روز هم کار انتظاماتی انجام می‌دادند. این نیروها که اکثرا ‏‎ ‎‏شهرستانی بودند در شبانه‌روز بین پنج تا شش ساعت استراحت ‏‎ ‎‏می‌کردند و در یک ماه چهار تا پنج روز به مرخصی می‌رفتند. انصافا باید ‏‎ ‎‏گفت با این که حساسیت کارشان از جبهه بیشتر بود ولی مرخصی‌شان ‏‎ ‎‏کم بود. آنها مجبور بودند بر اساس دستوری که داده شده بود از صبح تا ‏‎ ‎‏غروب به مردم بگویند امام ملاقات ندارد. وقتی مردم خسته می‌شدند و ‏‎ ‎‏می‌رفتند این نیروها برای استراحت و تجدید قوا به آسایشگاه می‌آمدند. ‏‎ ‎‏این همه مشتاق بود و یک امام با یک دنیا گرفتاری داخلی و خارجی و ‏‎ ‎‏مطالعه مجلات و روزنامه‌ها و گوش دادن به سخنان ارباب رجوع از ‏‎ ‎‏مردم عادی تا مسئولین مملکتی. جنگ هم که آغاز شده بود و مسئولیت ‏‎ ‎‏اداره آن با امام بود و مسئولین مرتب برای تعیین تکلیف خدمت ایشان ‏‎ ‎‏می‌آمدند. در کنار این مسأله اوضاع داخلی منزل و خانواده و رفت و آمد ‏‎ ‎‏اقوام درجه یک، ملاقات دوستان خصوصی امام و سن و سال ایشان هم ‏‎ ‎‏مطرح بود.‏

‏‎

‎