فصل چهارم : تبعید امام و انزوای انقلابیون
سالگرد شهادت آقای قرشی
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: کتاب فارسی

پدیدآورنده : اباذری ، عبدالرحیم

محل نشر : تهران

زمان (شمسی) : 1390

زبان اثر : فارسی

سالگرد شهادت آقای قرشی

‏طلاب در اعتراض به دستگیری آقایان یاد شده، و همچنین آقای اشراقی، نامه‌ای مفصل ‏‎ ‎‏با امضای مبارزان قم منتشر کردند. این حرکت هم اعتراضی نسبت به عملکرد حکومت ‏‎ ‎‏به شمار می‌آمد، و هم اذهان مردم را در جریان رخدادهای اخیر قرار می‌داد. در واقع ‏‎ ‎‏آنان پیوسته مترصد فرصتی بودند، که به بهانه مجلسی، پرده از رفتار وحشیانه حکومت ‏‎ ‎‏بردارند. این فرصت در سالگرد شهادت آقای سید کاظم قرشی، یعنی هشتم تیرماه 45 ‏‎ ‎‏پیش آمد.‏

‏در سالگرد ایشان مجلس ختمی به کمک برخی دوستان اهل مبارزه ترتیب دادیم. در ‏‎ ‎‏غیاب آقای ربانی و آقای منتظری، برنامه‌ریزی‌ها، به کمک آقایان: حاج ‏‏سید احمد ‏‎ ‎‏امامی‏‏، و حاج آقا‏‏حسین خادمی‏‏ صورت می‌گرفت. حاج آقا احمد امامی در برگزاری ‏‎ ‎‏نقش مهمی داشت. او توصیه داشت، اگر توانستید برای مجلس ختم، اعلامیه هم چاپ ‏‎ ‎‏کنید. از این رو من همراه چند تن از دوستان، به منزل آیت‌الله حاج آقا حسین خادمی، ‏‎ ‎‏از بزرگ‌ترین عالمان اصفهان ـ که در بین روحانیون آن روز، نسبت به آیت‌الله خمینی ‏‎ ‎

‏ارادت داشته و در هر مقطعی بنا به صلاحدید خودشان یاور مبارزان بود ـ رفتیم. به ‏‎ ‎‏ایشان گفتیم که به مناسبت سالگرد شهادت آقای سید کاظم قرشی، در صدد چاپ ‏‎ ‎‏اعلامیه‌ای با امضای شما هستیم. ایشان قبول کرد، و بعد برای تجدید وضو بیرون رفت. ‏‎ ‎‏آن‌گاه که به اتاق برگشت، گفت: اگر استخاره خوب بیاید، قبول خواهد کرد. متاسفانه ‏‎ ‎‏استخاره ایشان بد آمد.‏

‏ناچار از ایشان اجازه خواستیم، که در اعلامیه قید کنیم؛ که آن مجلس با حضور ‏‎ ‎‏ایشان برگزار می‌شود. به دلیل هجوم‌های احتمالی ساواک به مجلس سالگرد مرحوم ‏‎ ‎‏قرشی، این کار ضرورت داشت. آیت‌الله خادمی با بزرگواری پذیرفتند و گفتند: «ایرادی ‏‎ ‎‏ندارد». ایشان اول مجلس به عنوان صاحب عزا تشریف آوردند. ما نوار قرآن آقای ‏‎ ‎‏قرشی را ـ که با صدای خود ایشان بود ـ در آن مجلس گذاشته و بهره‌برداری بسیار ‏‎ ‎‏خوبی کردیم.‏

‏به هر حال همان طور که گفتم، طلاب و فضلای انقلابی و شاگردان مکتب حضرت ‏‎ ‎‏امام، پس از تبعید آن بزرگوار به ترکیه، اگرچه در اقلیت و مظلومیت بودند، اما هرگز از ‏‎ ‎‏پای ننشستند، و از هر فرصتی در جهت ترویج فرهنگ امام و انقلاب استفاده کردند.‏