امام و کاریزماتیک
حجت / خضری
رهبری عبارت است از توان و قدرت فرد برای نفوذ در رفتار اعضای یک گروه یا یک ملت و تعیین هدف های فرهنگی گروه، ارائه طریق برای تحقق هدف ها و خلق پاره ای هنجارهای اجتماعی در گروه و کاریزما نیز عبارت است از جاذبه استثنایی. این واژه که نخستین بار «ماکس وبر» آن را در مباحث سیاسی پا نهاد، بر کسی اطلاق می شود که نیرویی خارق العاده دارد و چنین نیرویی را از منابع غیر طبیعی به دست می آورد.
به باور نویسنده، امام خمینی رهبری کاریزما و فرهمند به حساب می آمد و بر مقلدان و پیروان خود چنان تأثیرگذار بود که هیچ حادثه ای در برابر آن ها ایستادگی نمی کرد. این نیرو، که حاکمیت بر دل ها را به دنبال دارد، در برابر قدرتی به کار می رود که بر بدن ها حکم می راند. و با استفاده از سلاح و زور بر جامعه سیطره می یابد. تقابل امام خمینی و محمدرضا شاه در طول نهضت، تقابل دو نیروی این چنینی بود. امام با استفاده از اعتماد به نفسی که داشت، توانست انقلابی را به پیروزی برساند که از توان هر کس دیگری خارج بود.
کتابچکیده مقالات کنگره امام خمینی(س) و اندیشه حکومت اسلامیصفحه 116