مجلس از منظر امام خمینی(ره)

‏‏حجةالاسلام والمسلمین مهدی منتظر قائم‏

‏‏

مجلس محلّی قانون گذار است. در تاریخ معاصر ایران دیدگاه های مختلفی دربارۀ‏‎ ‎‏اصل قانون گذاری و نحوۀ تدوین و اجرای آن ارائه شده است. امام از ضرورت تدوین و‏‎ ‎‏حکومت قانون دفاع می کند و تخلف از احکام اولی و ثانوی و حکومتی را «که به صورت‏‎ ‎‏قانون در آمده است» خلاف شرع می داند.‏

‏‏قانون اساسی ایران با اکثریت آرای نمایندگان مجلس خبرگان به تصویب رسید و‏‎ ‎‏قوانین عادی با اکثریت نمایندگان مجلس و تأیید اکثریت اعضای شورای نگهبان به‏‎ ‎‏تصویب می رسد، و نمایندگان هر دو مجلس با رأی اکثریت مردم انتخاب می شوند. پس‏‎ ‎‏تشکیل مجلس و تدوین قانون، با رأی مردم مرتبط است، و هیچ قانونی در جمهوری‏‎ ‎‏اسلامی ایران، بدون انتخابات، رسمی نیست. امام به این ارتباط تنگاتنگ مردم با قانون‏‎ ‎‏به خوبی پی برده بود و می خواست انتخابات در همۀ دوره ها، آزادانه و سالم برگزار‏‎ ‎‏شود، و معتقد بود مردم آگاه و آزاد، صالحان را انتخاب می کنند. او انتخاب اکثریت را‏‎ ‎‏برای همۀ لازم الاتباع می دانست و پشتیبان آن را، سیرۀ عقلا و لازمۀ سفارش قرآن به‏‎ ‎
‏

‎

‎

‎ ‎‏دموکراسی و اسلام است. ‏

‏‏مجلس شواری اسلامی باید متشکل از نمایندگانی باشد که در خط  مردم و اسلام‏‎ ‎‏حرکت کنند و به وضع قانون بپردازند، وگرنه وظیفۀ وکالت خود را انجام نداده اند.‏‎ ‎‏مهم ترین شرطی که امام برای نمایندگان لازم می دانست همین بود.‏

‏‏این مقاله به بررسی دیدگاه امام در مورد مجلس می پردازد و ذیل این چهار عنوان،‏‎ ‎‏قسمت هایی از سخنان و پیام های امام را به ترتیب تاریخ ذکر می کند: 1) حکومت قانون؛‏‎ ‎‏2) انتخاب مردم؛ 3) نمایندگان مجلس؛ 4) وظایف مجلس.‏