زمانی بچه ها خیلی مشتاق عکس امام شده بودند. یادم می آید یکی از بچه ها که نقاش بسیار خوبی بود و هر کجا هست خدا او را حفظ کند، روی عکسهای رادیولوژی با سوزن عکس امام را کشیده بود. جعبه ای هم درست کرده بود که پشت آن لامپ می گذاشتند و عکس امام را به صورت روشن نشان می داد. بچه ها این عکس را به دیوار می زدند و با دیدن آن روحیه می گرفتند و شارژ می شدند. در کل، به یاد امام بودن در زمان اسارت تمام غصه های ما را از بین می برد و باعث می شد ما از یاد امام و دستورات او غفلت نکنیم.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 27