بدون اغراق، باید بگویم یکی از پایه های زندگی ما در اسارت، عشق به حضرت امام و ترویج فکر و اندیشه و نگاه حضرت امام به مباحث و مقولات مختلف بود. اصلاً، تصور اینکه زندگی در اسارت بدون امام و بدون عشق به امام ادامه پیدا کند، یک تصور واهی و بی محتوا بود و تمام رفقای ارزشی ما در اسارت، در عمق وجود و عمق مقاومتشان، عشق به حضرت امام موج می زد. بچه های ما تمام وجود معنوی خود را بر پایه عشق به امام ـ که به عشق و معرفت خداوند وصل می شد ـ قرار داده بودند و در اسارت، با آن شرایط خاصی که داشت، این عشق، فزاینده تر و عمیق تر می شد. مطالب در این باره خیلی زیاد است.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 109