کوچ فراوانی
باور نمی کنیم فراوانیت گذشت
آن صبح خوب و روشن و نورانیت گذشت
باور نمی کنیم که با این تب عطش
از فصل ما سخاوت بارانیت گذشت
باور نمی کنیم که از دست رفته ای
ما با وجود خوب تو پیوند خورده ایم
ما با تمام خویش سحرگاه یک نماز
عشق تو را بنام تو سوگند خورده ایم
در این فضای ساده دنیای سبز ما
باغی اگر که هست تو در آن دمیده ای
در طرح این حیات به سمت خدا و عشق
نقشی اگر که هست تو آن را کشیده ای
ای خوب جاودانه پس از کوچ سبز تو
ما مانده ایم و زمزمه آسمانیت
ما مانده ایم و این همه فریاد التماس
ما مانده ایم و خاطره مهربانیت
از رفتن تو با عطش و التماس
دیدی که یک قبیله عاشق ترانه ساخت
تاریخ از ورق ورق اشک هایشان
یک داستان تلخ ولی عاشقانه ساخت
ای خوب جاودانه به یادم همیشه هست
با تو من و بهار به هم آشنا شدیم
در سرزمین بی خبران همیشه کور
با تو من و شعور به هم مبتلا شدیم
امروز اگر میان من و عشق حرمت است
چشمان مهربان تو آن را سروده است
پیش از تو در کویر دل خودپرست من
چیزی به نام عشق و محبت نبوده است
رفتی ولی هر آنچه که بعد از تو مانده است
سبز است تا چکیده ای از ریشه های توست
اندیشه تمامی آنها که عاشقند
لبریز از اصالت اندیشه های توست
مهرناز آزاد